in den gangen (2018)
sahurdan sonra uyku tutmadı. sabahın yedisinde mubi açtım. daha evvel yarım mı bıraktığımı yoksa hepsini mi izlediğimi bilmediğim alman filmini açtım. alman filmlerini seviyorum. hollywood'daki gibi yapaylık hissedilmiyor. adamlar her işlerinde olduğu gibi sinemada da ciddi ve gerçekçiler. bu sahiciliği seviyorum sanırım. filme gelince; sıradan hayatımızın sıradan zamanlarına fokuslanmış adeta. bu bakımdan hoşumuza gitmeyebilir belki. bir de üstüne ağır ilerliyor. sanırım ilk izlememde bu yavaşlıktan sıkılmıştım. ama bu kez oturdum usul usul izledim. forkliftçi christian'ı , tatlıcı marion'ı, karpov bruno'yu tanıdık. bir süpermarkette çalışan bu üçlünün arkadaşlarıyla birlikte döndürdükleri sistemin çarklarında hayata tutunma çabalarını izledik. arada imkansız bir aşka tanık olduk. kâh sessiz kaldık. kâh hüzünlendik. ağır ilerleyen hikayenin sonunu merak ettik. lakin filmin başında suratsız bruno’yu sevmedim. yine de hayat kavgası sigarasız olmuyor lafını bir kenara