belki şehre bir film gelir

sinema ile az buçuk ilgilenenler mutlaka duymuştur bu ismi; asgar ferhadi. ben de çok duydum. ama ve lakin oyuncu hafızam gibi yönetmen hafızam da pek iyi değildir. öyle ki, en sevdiğim filmler de (bir ayrılık, satıcı, kahraman) onun filmleriymiş. şimdi about elly’i sevince bakayım şu adamın diğer filmlerine deyince öğrendim. böyle ezberi ve ritmi bozuk sinemaseverim işte! neyse.. filme gelelim diyeceğim ama yine yönetmeden ayrı duramayacağım!  çünkü ve zira her ne kadar oyuncuların performansı üst düzey olsa da o gerilimin ekrandan tüm hücrelerime zerk olmasında ve hatta o deniz kenarındaki metruk evin içinde onlardan biri gibi hissetmeme sebep olan adamdır yönetmen. asghar ferhadi. sen aşmışsun adamım! ki bunu 2009 model bir filminden sonra söylüyorum. beni mazur gör lütfen. hatta hiç görme. sen çek biz görelim hocam! . şimdi bu filmi spoiler kaygısından çok bütün film sitelerinde zaten olan özetinden farklı nasıl anlatabilirim? bilemiyorum altan! bilemiyorum. ancak şunu söyleyebilir

  sahurdan sonra uyku tutmadı. sabahın yedisinde mubi açtım. daha evvel yarım mı bıraktığımı yoksa hepsini mi izlediğimi bilmediğim alman filmini açtım. alman filmlerini seviyorum. hollywood'daki gibi yapaylık hissedilmiyor. adamlar her işlerinde olduğu gibi sinemada da ciddi ve gerçekçiler. bu sahiciliği seviyorum sanırım. filme gelince; sıradan hayatımızın sıradan zamanlarına fokuslanmış adeta. bu bakımdan hoşumuza gitmeyebilir belki. bir de üstüne ağır ilerliyor. sanırım ilk izlememde bu yavaşlıktan sıkılmıştım. ama bu kez oturdum usul usul izledim. forkliftçi christian'ı , tatlıcı marion'ı, karpov bruno'yu tanıdık.  bir süpermarkette çalışan bu üçlünün arkadaşlarıyla birlikte döndürdükleri sistemin çarklarında hayata tutunma çabalarını izledik. arada imkansız bir aşka tanık olduk. kâh sessiz kaldık. kâh hüzünlendik. ağır ilerleyen hikayenin sonunu merak ettik. lakin filmin başında suratsız bruno’yu sevmedim. yine de hayat kavgası sigarasız olmuyor lafını bir kenara